Gisteren was ik in gedachten terug bij de eerste lockdown. Het was zondag 15 maart 2020, mijn jongste dochter was jarig en mijn ouders en schoonmoeder mochten niet komen. Want corona. We hadden geen idee hoe erg het zou worden, we waren nog geen amateur-virologen geworden, maar we waren wel erg ongerust. En op die dag leverde ik mijn manuscript Leegland in bij uitgever Anton Scheepstra. Een heel dubbel gevoel.
Toen ik aan deze blog begon gisteravond, ging het op tv de hele tijd over de toespraak van Mark Rutte, het fluitconcert van de demonstranten, de gevolgen voor de economie en het onderwijs. Ik was een brood aan het kneden en wilde het eigenlijk niet horen, maar ik luisterde toch. Met spijt in het hart heb ik meteen mijn afspraak voor een mooi kunstproject aanstaande zaterdag afgezegd. Ik appte met een vriendin over ons plan om bij haar thuis Oud & Nieuw te vieren. Twee man erbij, kan net, als zij dat ook willen. En als wij dat zelf nog zien zitten.
Zorgen
Een dag later is het brood prachtig gerezen en is het nieuws hier in huis een beetje ingedaald. We redden het wel, net als in maart. We werken allebei thuis, we laten de boodschappen bezorgen en we bakken zelf brood en brouwen overheerlijke kombucha. Natuurlijk maak ik me zorgen over het virus en hoop ik dat mijn geliefden gezond blijven. Natuurlijk zou ik heel graag weer eens naar een restaurant willen, naar een voorstelling of naar het buitenland, een citytrip doen. En wat is het balen dat onze Argentijnse tangolessen nu weer van de baan zijn. En ik durf mijn ouders en schoonmoeder nog steeds niet te omhelzen, want ze zijn boven de tachtig, dus kwetsbaar en je weet maar nooit. Maar het is niet anders.
Leegland online
En dan is er mijn roman. Als je debuut net uit is, wil je het overal onder de aandacht brengen. En niet alleen online. Leegland ligt er prachtig bij in verschillende boekwinkels. Maar ja, die zijn nu ook gesloten tot 19 januari. Gelukkig hebben de meeste boekhandels een uitstekende online bestelservice, maar ja, het is zo jammer dat potentiële lezers het boek nu niet spontaan vinden en kunnen kopen. Online zoek je toch anders naar boeken dan in het echt. Weten mensen Leegland online te vinden? Het enige dat ik kan doen is veel online reuring erover maken. Zoals met deze blog.
Vikingvirus
Ik ben geen viroloog, maar ik heb wel veel nagedacht over de gevolgen van een pandemie. Dat deed ik lang voordat corona het nieuws van de dag bepaalde. Toen ik ergens in 2016 bedacht dat de wereld van Leegland een extra ramp nodig had, verzon ik eerst een gif. Maar ja, zou zo’n gif wel het gewenste effect hebben? En daarna bedacht ik het Vikingvirus, dat ik losliet in mijn Nederland van de toekomst: een grimmige wereld die al verschrikkelijk had geleden onder een klimaatoorlog, overstromingen en extreem weer. Een virus zou de genadeslag betekenen, schatte ik in. Want hoewel het Vikingvirus geen hoofdrol speelt in mijn verhaal en de rampen in het verleden zijn gebeurd, hebben de overlevenden volop te maken met de gevolgen. Hun wereld is er onherkenbaar door veranderd. En het virus komt almaar terug.
Bizar
Hoe bizar was het om in maart mee te maken dat het coronavirus mijn eigen wereld op de kop zette. Een heel ander virus dan het Vikingvirus, maar net zo overrompelend. Ik verbaasde me over de lege straten en hoefde me niet eens een weg te banen om via het Koude Gat naar de Vismarkt te komen. Toen ik mijn verhaal componeerde, had ik natuurlijk nooit kunnen bedenken dat wat ik schreef ook in het echt zou gebeuren. Net als in mijn roman is alles veranderd. Is niemand veilig. Corona kan iedereen treffen en nee, het is geen eenvoudig griepje, wat sommige mensen ook beweren. Net als in mijn fictionele werkelijkheid heeft het coronavirus een verwoestend effect. Niet alleen omdat het zo besmettelijk is, je er heel ziek van kunt worden en eraan kunt sterven, maar ook omdat het alles raakt en ons hele leven op zijn kop zet.
Harde lockdown
Vandaag zijn we weer in lockdown gegaan. Geen intelligente, zoals in maart, maar een harde lockdown. Gelukkig hebben we geen klimaatoorlog meegemaakt en staat het land niet voor de helft onder water, zoals in Leegland. Wij hebben uitstekende artsen, heel andere types dan mijn meedogenloze dokter Walter. Wij hebben wetenschappers die hun uiterste best doen om een vaccin te ontwikkelen en zorgpersoneel die hun benen voor ons uit hun lijf lopen. En nee, een lockdown is niet leuk en voor een deel van ons zelfs dramatisch. Maar deze pandemie gaat niet uit zichzelf weg. Daar kunnen we zelf veel aan doen, door ons gedrag aan te passen en ons te houden aan de regels. En ik snap ook niet altijd waarom de overheid bepaalde besluiten neemt. Ik baal er ook van dat ik niet kan doen wat ik zo graag had willen doen: het land doortrekken om overal mijn boek onder de aandacht te brengen bij boekhandels, leesclubs en bibliotheken. Maar het is niet anders. In mijn boek heeft het Vikingvirus gewonnen. Laten we in de echte wereld het coronavirus samen verslaan. Wat dat kunnen we.
We redden het wel, hier thuis
Voor nu blijf ik zoveel mogelijk thuis en ga ik weer aan de slag met mijn zuurdesembrood. Starter Tinus (genoemd naar mijn opa) is voor het eerst genoeg gefermenteerd om een brood van te bakken. Terwijl ik dit tik, ruikt het hele huis heerlijk naar brood. Ik heb de komende vijf weken genoeg te doen: brood bakken, al die spellen uitproberen die ik laatst heb gekocht, veel boeken lezen en natuurlijk werken aan het vervolg op Leegland, waarin het Vikingvirus weer de kop opsteekt en mijn personages het een stuk zwaarder krijgen dan wij nu. Gemeen? Nee hoor, Leegland is niet voor niets een dystopie!
