Wat hebben deze fietsfoto’s te maken met Leegland? Op het oog niet zoveel, maar in werkelijkheid wel! In 2014 besloot ik op mijn blauwe Batavus, aangeschaft in het jaar 1987, naar de schrijfweek in Frankrijk te fietsen. Die Batavus was toen al een oud beestje, maar bleek nog prima in staat te zijn om mij in Wallonië af te leveren. Waar ik uiteindelijk voor de laatste dag de voorkeur gaf aan een lift naar Milonga van een vriendelijke, maar helaas iets te handtastelijke Waal, die ik met succes liet merken dat hij zijn handen thuis moest houden.
Fietsen naar Land’s End (1987) 
Opnieuw op de fiets naar Engeland (1989) 
Rondje Nederland (1992) 
Op weg naar Milonga (2014) 
In training voor Axen (2021)
Hoe dan ook, na dat fietsavontuur ging ik steeds gewoon met de auto naar de schrijfweek in Frankrijk. Maar nu we naar Drenthe zijn verkast (vanwege corona), heb ik de Batavus weer uit de mottenballen gehaald. Niets zo inspirerend als een fietstocht door Drenthe tijdens de mooie nazomer die ons is beloofd. Goed voor de conditie en voor het vertrouwen in mijn lijf dat toch al zoveel tijd zittend aan een bureau doorbrengt. Voor de gein ging ik op zoek naar wat oude foto’s van mijn Batavus. Die mij maandag hopeljk zonder lekke banden en teveel spierpijn naar de Hof van Axen brengt, waar ik volop aan de slag ga met het vervolg op Leegland!
Leegland 2 komt eraan!
Hoe ver staat het met Leegland 2? Ik heb nog geen goede titel, daar wil ik komende week ook even heel hard over nadenken, wellicht onderweg op de fiets. Ik heb ruim 41.000 woorden geschreven aan een eerste versie, zeg maar een half boek. En ik heb deze zomer op Schiermonnikoog uitgedokterd hoe het verhaal afloopt. En hoe het verder gaat in … Leegland 3.
Voorproefje lezen?
Dat kan! Anton Scheepstra brengt dit najaar een jubilieumboek uit met als titel Stadsleven, omdat zijn uitgeverij 30 jaar bestaat. En in die bundel komt onder andere een voorpublicatie van Leegland 2. Een verhaal over Dion in de Amsterdamse Archipel. Nu alvast iets lezen? Vooruit, hieronder een vers stukje over Eva onderweg naar Rotterdam, of wat daarvan over is..
Nadat het fregat de ommuurde enclave van Dordrecht achter zich had gelaten, werd het steeds drukker op het rivier. Vissersboten, roeiboten en enkele zeilschepen kwamen hen tegemoet, maar allemaal hielden wijselijk afstand van het fregat. Eva keek haar ogen uit. Hoe verder ze de rivier af voeren, hoe meer bewoonde eilanden ze zag. Geen enclaves zoals ze die kende van thuis, maar nederzettingen waar mensen woonden, net als voor de overstromingen. Ze zag mannen en vrouwen in de weer met grote manden, netten en emmers. Ze keken niet op toen het fregat voorbijvoer, maar telkens renden er kinderen met het fregat mee tot ze aan het einde van hun eiland kwamen. Terwijl flarden van kinderstemmen over het water zweefden, dacht Eva aan de kinderen van Walter. Hoe zou het nu met hen zijn? Had Senna ze ergens op een veilige plek achtergelaten toen ze Julius was gaan zoeken? Hadden ze de enclave van Kosse Lester bereikt?
